چند روز پیش شورای مقاومت مجاهدین، اطلاعیه ای صادر کرد بنام " جلوگیری از ورود بنزین به لیبرتی، شکنجه بیماران و ناتوانان" ! در این اطلاعیه به کمبودها در کمپ لیبرتی بویژه بنزین اشاره میشود که باعث شده بیماران و بنا به تاکید مجاهدین " ناتوانان" نتوانند از خودرو برای جابجایی در کمپ استفاده کرده و روی جاده های گلی و سنگلاخ پیاده رفت و آمد کنند. از طرفی مدتی است که بر سر در سایت رسمی مجاهدین با تیتر بزرگ، شعار " مجاهدین را در لیبرتی در برابر حمله شبه نظامیان و پاسداران رژیم برای دفاع از خود مسلح کنید" آویخته شده است. در برابر این تناقض آشکار، سئوال این است : بیماران و کسانی که مجاهدین آنها را " ناتوانان " مینامند در لیبرتی نیاز به درمان و رسیدگی های فوری پزشکی در کشوری امن دارند و یا به سلاح؟ چرا در عوض درخواست سلاح برای این ناتوانان درخواست انتقال فوری آنها به کشور ثالث مطرح نمیشود؟ چرا هیچ اعتراضی در کنفرانس های متعدد مجاهدین توسط خانم رجوی و یا نمایندگان مجاهدین نسبت به ماندن این ناتوانان در عراق و مرگ نوبتی آنها صورت نمیگیرد!؟ چگونه است که در تحویل سلاحها به آمریکا آقای مسعود رجوی برای توجیه نفرات مطرح میکند که " صاحب سلاح از سلاح مهمتر است " اما در رابطه با انتقال از لیبرتی به کشور ثالث نمایش کمدی - تراژیک " چراغ خاموش " اجرا شده و اینبار " سلاح از صاحب سلاح مهمتر می شود"!!؟ چگونه است که بجای تقاضای انتقال فوری از زندان لیبرتی - لااقل- برای بیماران و ناتوانان، شعار پوشالی " سلاح" مطرح میشود!؟ ساکنان لیبرتی تک به تک حتی اگر مورد حمله قرار نگیرند، در معرض مرگ تدریجی با بیمارهای مهلک قرار دارند. براستی قرار است در برابر حمله این بیماریها با کدام سلاح از ساکنان لیبرتی حفاظت شود؟ چرا مجاهدین چانه زدن بر سر خودروهای باقیمانده در اشرف را به جان ساکنان لیبرتی ترجیح میدهند؟ آیا نجات یک مشت آهن پاره از نجات جان انسانها مهمتر است؟ مجاهدین هیچ پاسخی به نگرانی خانواده ها جز با اتهام و فحاشی تا بحال نداده اند.
عاطفه اقبال - 23 دی 93 برابر با 13 ژانویه 2015
از طرف کمپین برای انتقال فوری ساکنان لیبرتی به کشور ثالث
از طرف کمپین برای انتقال فوری ساکنان لیبرتی به کشور ثالث
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر